Waarschijnlijk oorspronkelijk een Germaanse naam (zie Wide en Guido), 'angelehnt' aan een (oorspronkelijk niet bestaande) tegenstelling met Latijnse Invitus 'niet willend'. De naam zou dan dus betekenen: 'welwillend'. Een andere theorie vermeldt Weekley, namelijk dat de naam van een Slavische zonnegod Svantewit door Slavische christenen veranderd zou zijn in Sanctus Vitus, Sint-Vitus. Volgens Meyer-Lübke (1917, 53) kan de naam een vertaling zijn van Hebreeuws Chajim 'leven', dat in meervoudsvorm als naam gebruikt werd. Dit alles is echter zeer onzeker. St.-Vitus was waarschijnlijk martelaar tijdens Diocletianus, omstreeks 304, op Sicilië. Er zijn wel 150 plaatsen waar men zich in het bezit van zijn relikwieën waant, hetgeen erop wijst dat de verering vroeger zeer verbreid was. St.-Vitus was dan ook een van de noodhelpers. Kerkelijke feestdag: 15 juni. St.-Vitus werd ook schutspatroon van het Gooi, er zijn kerken aan hem gewijd in Naarden, Blaricum en Hilversum.