Scandinavische, maar ook Friese naam. Het eerste gedeelte van de naam kan hetzelfde zijn als Nederlands eer 'eer, roem' (zie er-), het kan echter ook van ee 'recht, wet' zijn (zie ee-). Het tweede lid is -rijk 'machtig' (zie -rik). De naam betekent dan: 'heerser van de wet'. Mansion, blz. 161, denkt voor het eerste lid ook aan ari-/arja- 'verheven' (vergelijk ook Are, eventueel de Germaanse stam *erkna, Gotisch *airkns 'echt, rein, volkomen', zie Arkenbout en erken-). De naam kan dus oorspronkelijk inheems geweest zijn, ook gezien het voorkomen in het Fries. Het toenemende gebruik werd echter door het Scandinavische sterk beïnvloed. Eirikr was de naam van de ontdekker van Groenland rond het jaar 1000. Deze vorm kan voortgekomen zijn uit Einrikr 'de enig machtige'. Voor Zweeds Erik vinden we bij Otterbjörk de oudere vorm airikr, IJslands Eiríkr, van Oernoors *Aina- of *Aiwa-rikiar 'alleenheerser' of 'eeuwig heerser', een zeer oude Zweeds koningsnaam (zie ook: Harny Andersen, Om navnet Erik, in het Zweeds tijdschrift 'Namn och Bygd' 60 (1972), blz. 126-137). De Scandinavische invloed werd versterkt doordat er enkele heiligen van deze naam zijn: 1) Erik, geboren 1216, in 1241 koning van Denemarken. Hij werd door het volk als een heilige vereerd, zonder echter gecanoniseerd te zijn; feestdag: 9 februari; 2) Erik IX Jedvardson, koning van Zweden van omstreeks 1150-1160. Ook hij werd al spoedig als heilige vereerd, en wel als nationale heilige van Zweeds, zonder gecanoniseerd te zijn; feestdag: 18 mei. In Engeland werd Eric door de Denen geïmporteerd. In de 19e eeuw herleefde de naam, vooral door het populaire schoolverhaal van Dean Farrar: 'Eric: or Little by Little' (1858).