Woord: kolen
|
kolen , [verkoold organisch materiaal] , koolen
, Sprw. Elk schrapt de koolen naar zijn koeken = elk behartigt zijn voordeel ’t eerst en ’t zeerst. Bron: Molema, H. (1889), Proeve van een woordenboek der Drentsche volkstaal in de 19e eeuw, handschrift |
|
kolen , kaole , kööle
, kolen, smeulen. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
kolen , käöle
, käölde, haet gekäölt , smeulen. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
kolen , kolen , zwak werkwoord, onovergankelijk
, (Zuidoost-Drents veengebied) = hard en zwart worden De kous van de pietereulielamp koolt wal ies (Ndo) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
kolen , kaoln
, kolen. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
kolen , këule , werkwoord
, këulde, gekëuld , gloeien Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
kolen , koeële
, kolen, steenkool Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
kolen , kole , koeële
, (meervoud) eerste vorm Buitenijen (kerkdorpen rondom stadskern), Nederweerts, Ospels; tweede vorm Weerts (stadweerts); kolen Bron: Feijen, Jan (2013), Zoeë Kalle Vae - Weertlands woordenboek, Weerd. |