Woord: vervelen
|
vervelen , vervélen , zwak werkwoord
, vervelen. Bron: Gallée, J.H. (1895). Woordenboek van het Geldersch-Overijselsch Dialect. Deventer: H.P. Ter Braak |
|
vervelen , vervelens
, verveling; oet vervelens gōng hij noa de kroug; tot vervelens tou = zoo dikwijls herhalen tot het verveling veroorzaakt. Vgl. goudens, en: kwoadens. Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
vervelen , vervelens
, verveling: oet vervelens; vergel. goudens *. Bron: Ganderheyden, A.A. (1897), Groningana – Supplement op H. Molema’s Woordenboek der Groningsche Volkstaal, Groningen (reprint 1985) |
|
vervelen , verfaele
, vervelen. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
vervelen , vervelen , [werkwoord]
, 1 vervelen. ‘t Verveelt mie dik = heel erg.; 2 verveling. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
vervelen , verveule , werkwoord
, Vervelen. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
vervelen , verveulens , zelfstandig naamwoord
, in de combinatie tot verveulens an toe, tot vervelens toe. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
vervelen , vervaele
, vervaelde zich, haet zich vervaelt , zich vervaele, zich vervelen. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
vervelen , vervelen , zwak werkwoord, (on)overgankelijk
, vervelen Zien eeuwige gezeur begunt mij te vervelen (Eli), Ik heb hum er aal daog zitten en dat verveelt (Gas), Regen verveelt heil gauw (Nor), Hij verveelt zuk hier dood (Wes), Die man verveelt zuk nooit, die is aaid an het husseln (Wee) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
vervelen , vervelen
, vervelen Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
vervelen , vervild
, verveeld , Ik héb m'n aojge nog nóó't vervild, sénds ik meej wèrreke zéij ópgehaauwe. Ik heb me nog nooit verveeld, sinds ik met werken ben opgehouden. Bron: Hendriks, W. (2005), Nittersels Wóórdenbuukske. Dialect van de Acht Zaligheden, Almere |
|
vervelen , vervèle , verfèle , werkwoord
, vervèlde, vervèld/verfèlde, verfèld , vervelen , verfèle VB: Ich heb lever wérdig, soondes verfèl ich mich kepot. Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
vervelen , verveele
, vervilt, vervilde, vervild , tot last zijn, vervelen Bron: Laat, G. de (2011), Zoo prôte wèij in Nuejne mi mekaâr, Nuenen |
|
vervelen , vervaele
, vervaeltj, vervaeldje, vervaeldj , 1. vervelen 2. zich vervaele = zich vervelen , Lik mich neet zoea te vervaele mèt dien gezanik. Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
vervelen , vervaele , werkwoord
, vervaêltj/vervaeltj, vervaeldje, vervaêldj/vervaeldj , vervelen Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
vervelen , vervaele , werkwoord
, (zich) -, vervelen (zich) Bron: Feijen, Jan (2013), Zoeë Kalle Vae - Weertlands woordenboek, Weerd. |
|
vervelen , verveele , zwak werkwoord
, vervelen; WBD III.1.4:400 'zich vervelen’,'vervelen', 'zijn eigen vervelen' = idem; WBD III.1.4:410 'vervelen' = idem; B verveele - vervilde - vervild; – vocaalkrimping in tegenwoordige tijd: gij/hij vervilt Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |
|
vervelen , vervaele
, vervelen Bron: Arts, Jan (2015), Brónsgreun Bukske, Editie Veldes dialek, Velden. + |