Woord: verstoten
|
verstoten , verstoeëte
, verstoeët, verstuëts, verstuët, verstoeëdde, verst , verstooten. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
verstoten , versteijten , [werkwoord]
, verstoten. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
verstoten , versteuten , sterk werkwoord, overgankelijk
, verstoten Hij wol zien kinder versteuten (Erf), Der waren drei laomer bij; iene hef e verstöt (Sle), Dat iene bikkien wordt verstöt. Misschien dat hie gien tet krig (Rui), z. ook verstöt Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
verstoten , verstôôte , werkwoord
, verstôôt, verstôôte, verstôôte , verstoten De merrie heb ’t vulle verstôôte, nou wordt ’t een flessepaerechie of een papkind Bron: Werkgroep Dialecten Hoeksche Waard (2006), Hoekschewaards woordenboek, Klaaswaal. |
|
verstoten , versjtoete , werkwoord
, verstoten , (zie 'stoten') VB: 'r Ês doer z'n femiélie versjtoete meh 'r hèt 't oüch d'rheen gemak. Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |