Woord: opmonteren
|
opmonteren , opmôntere
, een hart onder de riem steken. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
opmonteren , opmontern , opmoudegen , [werkwoord]
, opmonteren. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
opmonteren , opmóntere
, mónterde op, haet of is opgemóntert , opmonteren. Hae zouch al gans opgemóntert oet: hij zag zeer opgevrolijkt uit. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
opmonteren , opmontern , zwak werkwoord, overgankelijk
, (Zuidoost-Drenthe) = 1. opmonteren Wij zult hum ies even opmontern, dat e weer de aole wordt (Sle) 2. (wederk.) zich opdoffen Hij hef zuk mooi opmonterd veur dat feest (Bov), z. ook opmonstern Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
opmonteren , opmoontere , werkwoord
, moonterde op, opgemoonterd , opbeuren , VB: Naodat 'r gezak wäor vuur z'n ekzäome heb ich 'm mer get opgemoonterd.; opkikkeren VB: Wie ich 'ns e méntsje mêt 'm gekald haw, wäor 'r weer gaans opgemoonterd. Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |