Woord: gespuis
|
gespuis , gespuus
, voor: ongedierte dat gedruisch maakt, ook vogels en kleine kinderen. Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
gespuis , gespuus
, gespuis. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
gespuis , gespuus , zelfstandig naamwoord onzijdig
, gespuis. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
gespuis , gesjpuus , onzijdig
, gespuis. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
gespuis , gespuus
, gespuis Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
gespuis , gespuus
, gespuis ook gevuchel, kerpuul, tuûg Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
gespuis , gespèùs , zelfstandig naamwoord
, gespuis Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |