Woord: gerucht
|
gerucht , geruch
, gerucht. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
gerucht , gerucht , zelfstandig naamwoord onzijdig
, 1 geluid. Gerucht moaken = de stilte verstoren. Fig. Hai is veur gain klaain gerucht verveerd,; 2 gerucht. Wie hebben ‘t van geruchte. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
gerucht , gerocht , zelfstandig naamwoord
, Verouderd voor gerucht. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
gerucht , geruch , onzijdig
, geruchter , geruchske , gerucht. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
gerucht , gerucht , 0
, geruchten , 1. gerucht, praatje De geruchten die gaot, dat dat wichtien met ’t jong zit ongetrouwd in verwachting is (Sle), Het gerucht dut de ronde, dat e failliet is (Exl), Der gaot gien beste geruchten van oet (Bui), Ik heb het bij geruchte van horen zeggen (Nam) 2. licht geluid Ze hebt oos een fiets ofsteulen. Ik heb wal wat gerucht op de dele verneumen, maor ik har der gien arg in (Bei) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
gerucht , geruch
, gerucht. ’t Geruch giet er, dât ’t kiend van ’m is. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
gerucht , gerucht , zelfstandig naamwoord
, et 1. gerucht 2. licht geluid Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |