Woord: stult
|
stult , stult , zelfstandig naamwoord
, Onhandig persoon, lummel (verouderd). Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
stult , stult , zelfstandig naamwoord
, stulte , stultie , [Ndp] sterk mens Bron: Werkgroep Dialecten Hoeksche Waard (2006), Hoekschewaards woordenboek, Klaaswaal. |
|
stult , sjtueltes , zelfstandig naamwoord, mannelijk
, - , - , sufferd Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
stult , stult
, aanduiding van persoon of zaak met een ongunstige bijklank (W.-Veluwe). Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |
|
stult , stult , zelfstandig naamwoord
, domme meid (Eindhoven en Kempenland) Bron: Swanenberg, A.P.C. (2011), Brabants-Nederlands: Nederlands-Brabants: Handwoordenboek, Someren |
|
stult , stult , zelfstandig naamwoord
, nors persoon; Cees Robben – ’n stult van ’n mèèd... (19670616); WNT STULT, zelfstandig naamwoord m., wsch. verwant met 'stout', hd. 'stolz'. Iemand die weinig spraakzaam is, norsch persoon. In een deel van Brabant (Corn. -Vervl.); A.P. de Bont, Dialekt van Kempenland, 1962 - zelfstandig naamwoord vr. 'stult' - hetz. als doos v.e. boerin; 'n dikke stult, 'n lompe stult, 'n stult van 'n maid - lompe, doosachtige meid Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |