Woord: stork
|
stork , stork
, Ooievaar, Duitsch Storch, Overijsselsch (h) eileuver, waar de kinders dit rijmpje zingen: ‘Eileuver / Klokkenkleuver / Duitendief! / Hy ’ef sien vaâr of moêr niet lief.’ Bron: Buser, T.H. (1856-1861), ‘Geldersch Taaleigen’, in: De Nederlandsche Taal 1856, 1: 13-17, 163-188; 1857, 2: 194-217; 1858, 3: 271-278; 1859, 4: 186-197; 1861, 6: 61-68. |
|
stork , stork
, ooievaar. Gron. (Westerw.) störk, Oostfr. störke, störk, stürke, stürk. Kil. storck, Germ. Sax. Fris. Sic. oyevaar MNederd. AS. Oud Engl. Eng. stork, storck, store, ONoorsch storkr; OHD. storah, storach, storich, stork, storch, storhc, MHD. storch, stork, storke, HD. Storch, waarvan het Russ. sterchŭ, Lith. starkus, Serv. strk. Zal komen van: stor = star = stijf, en te vergelijken met het ONoorsch en IJsl. storka = vast worden, verstijven, bevriezen. Bron: Molema, H. (1889), Proeve van een woordenboek der Drentsche volkstaal in de 19e eeuw, handschrift |
|
stork , stòrk , mannelijk
, ooievaar. Bron: Gallée, J.H. (1895), Woordenboek van het Geldersch-Overijselsch Dialect, aanhangsel Twents |
|
stork , stòrk , mannelijk
, ooievaar. Bron: Gallée, J.H. (1895). Woordenboek van het Geldersch-Overijselsch Dialect. Deventer: H.P. Ter Braak |
|
stork , störk
, (Westerwolde) = ooievaar; Drentsch stork, Kil. storck (Germ. Sax. Fris. – Ang. storke) = oyevaer; Middel-Nederduitsch, Middelvlaamsch, Angel-Saksisch, Oud-Engelsch, Engelsch stork, storc, Oud-Noorsch storkr, Hoogduitsch Storch, Oostfriesch störke, störk, stôrk, stürke, stürk. Van: stor = star (stijf). Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
stork , stork
, ooievaar. Bron: Ebbinge Wubben, C.H. (1907), ‘Staphorster Woordenlijst’, in: Driemaandelijkse Bladen 6, 61-94 |
|
stork , stuark , mannelijk
, stuärke , ooievaar Bron: Jonker, L. & H.G. van Grol (z.j., ca 1940), Woordenboek dialect van Vriezenveen |
|
stork , stork
, Ojevaar. Twenthsch. Ook bij Kiliaan. Bron: Dumbar, G., H. Scholten en J.A. de Vos van Steenwijk Vollenhove (1952), Het Dumbar Handschrift – Idioticon van het Overijsels in het einde der achttiende eeuw, uitgegeven door H.L. Bezoen, Deventer |
|
stork , störk , [zelfstandig naamwoord]
, aaiberd. Met het scheldversje: Störk, störk, laankbain, Het zien voader òf mouder nooit zain, Het zo laank op ‘t nust zeten, Het zien haile hemd bescheten, Kreeg n blad, Wosk zien gat Foi, foi, wat stonk dat! , (Westerwolde) Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
stork , stork , zelfstandig naamwoord, mannelijk
, stùrke , stùrksken , ooievaar Bron: Schönfeld Wichers, K.D. (1959), Woordenboek van het Rijssens dialect, herdruk 1996, z.pl. |
|
stork , stôrk
, ooievaar Bron: Steenhuis, F.H. (1978), Stoere en Olderwetse Grunneger Woorden, Wildervank: Dekker & Huisman |
|
stork , störk
, 1. groot, fors persoon. 2. ooievaar. Bron: Bos-Vlaskamp, G. e.a. (1994), Olster woorden, Olst. |
|
stork , störk , stork, sturk, stoork , 0
, störken , (Zuidoost-Drents zandgebied). Ook stork (Zuidwest-Drenthe, noord, Zuidoost-Drents veengebied), sturk (dva, bh), stoork (Nsch) = 1. ooievaar De störken bint er weer (Scho) 2. sufferd (Zuidoost-Drents veengebied) Een stork en een gaap in de vore staot niet wied van mekaar of (Bov) *Aj störken neugt, meuj kikkers hebben als er bezoek komt, moet je wat in huis hebben (Pdh) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
stork , sturk , sturke, störk, stork , zelfstandig naamwoord
, de 1. ooievaar 2. iemand met lange benen, grote kerel Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |
|
stork , stork
, ooievaar (O.-Veluwe). Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |