Woord: knorf
|
knorf , kneurf , mannelijk
, en stevegen kneurf, een lomp-gebonkte en sterk gespierde kerel. Hd. knorre. Eng. cnur. L. F. knoärre, knobbel, knoest, bonk, klomp. Bron: Halbertsma, J.H. (1835), ‘Woordenboekje van het Overijselsch’, in: Overijsselsche Almanak voor Oudheid en Letteren 1836, Deventer: J. de Lange. |
|
knorf , knurf , mannelijk
, knurven , knobbel, bonk, verharding, kliergezwel. Dat wordt een heele knurf. Bron: Bouman, J. (1871), De Volkstaal in Noordholland, Purmerend. |
|
knorf , knö̀rf , mannelijk
, sterke kerel, knarsbeen. Bron: Gallée, J.H. (1895). Woordenboek van het Geldersch-Overijselsch Dialect. Deventer: H.P. Ter Braak |
|
knorf , knorf , zelfstandig naamwoord, mannelijk
, knùrve , groot zwaar exemplaar Bron: Schönfeld Wichers, K.D. (1959), Woordenboek van het Rijssens dialect, herdruk 1996, z.pl. |
|
knorf , knörf
, 1. onbehouwen persoon; 2. klein, gedrongen persoon; 3. knoest (O.-Veluwe). Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |