Woord: druil
|
druil , drul , druil , bijvoeglijk naamwoord
, Druilig, slaperig, waterig en gezwollen; van de ogen, vooral ten gevolge van verkoudheid. || Je hoeve (behoeft) niet te vragen of ze verkouwen is: wat staan der ogen drul. Zijn ogen stonden zo drul. Wat kijk-je drul. Wat zien-je der drul uit, heb-je slecht ’eslapen? ‒ Evenzo verderop in N.-Holl. Vgl. ook May-gift 33: “Ziet hoe drul de Leeuw’rik staat, als ’t niet na haar zin en gaat”. ‒ Molema 88 vermeldt drel, stijf van de slaap (van oogleden); vgl. dral. ‒ Zie drol en vgl. Ned. druilen. ‒ Daarnaast ook druil. || Zen ogen staan druil van verkouwenis. Bron: Boekenoogen, G.J. (1897), De Zaanse Volkstaal. Deel II: Zaans Idioticon - Aanvullingen. Zaandijk (herdruk 1971) |
|
druil , druil , ,
, klein achterzeil. Bron: Overdiep, G.S. (1949), Woordenboek van de Volkstaal van Katwijk aan Zee, Antwerpen |
|
druil , druul , zelfstandig naamwoord
, 1. Treuzelaar. 2. Stommeling, stuntel. 3. Druiloor. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
druil , droêl , zelfstandig naamwoord
, sufferd, sloom persoon waar niets vanuit gaat. Wa staode wir te droêle. zie: louwe. Bron: Verschuren, Frans (2000), Tètte-leurs Woordeboek. Zèège n'èn Schrijve meej plotjes, Etten-Leur. |
|
druil , droel
, sufferd, sloom persoon Bron: Melis, A. van (2011) Bikse Praot. Prinsenbeeks Dialectwoordenboek. Prinsenbeek: Heemkundekring ‘Op de Beek’ |
|
druil , [duivel] , druil
, duivel, boze geest (W.-Veluwe). Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |
|
druil , druul
, 1. sloom persoon (Putten); 2. vies restje, bijv. koud geworden koffie (W.-Veluwe). Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |
|
druil , droel , zelfstandig naamwoord
, druiloor (West-Brabant) Bron: Swanenberg, A.P.C. (2011), Brabants-Nederlands: Nederlands-Brabants: Handwoordenboek, Someren |