Woord: drent
|
Drent , [inwoner van Drenthe] , Drenten , Drinten, Drint
, enkv. Drent, Drint. = inwoners van Drente, Drentenaren; ook Gron. Bron: Molema, H. (1889), Proeve van een woordenboek der Drentsche volkstaal in de 19e eeuw, handschrift |
|
Drent , Drent
, inwoner van Drente. Daarvan ook de familienaam Drent, of: Drenth. Schimpend zeide men vroeger: dōmme Drent, maar het komt meer en meer in onbruik krachtens de ervaring dat die qualificatie onverdiend is. Men zegt nog: bist ’n Drent, tegen iemand die zich onbeleefd, lomp uitdrukt door die, dien, doe en dienent, in plaats van: joe, joen, ie en joenent te zeggen, enz. In het begin der 17e eeuw werd Drent met poep en velînk gelijk gesteld. Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
Drent , Drint
, In de uitdrukking: Bie ’n Drint hèt de gogme (= wijsheid) ’n ind. In de Veenkoloniën dikwijls gehoord. De sogrem (kooplui) die de Monn bezochten met hun koopwaar, keken een beetje op de Drentse bevolking neer. Een depreciatie die onverminderd gold t.a.v. hun Drentse medejoden. Bron: Meijer, J. (1984). Tolk van ’t Olle Volk – Joods Supplement op het Nieuw Groninger Woordenboek van K. ter Laan. Heemstede |
|
Drent , Drent , 0
, Drenten , Rekking in Noord-Drenthe. = Drent Dat döt een echte Drent neit (Vri). Een goeie Drent pist nooit allend (Emm); Een Drent is een krent zuinig (Dwi) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
Drent , Drent , zelfstandig naamwoord
, de 1. Drent, Drentenaar 2. schaap van het Drentse type Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |
|
drent , [dier met hangende oren] , drent
, 1. dier met hangende oren; 2. lomp persoon (W.-Veluwe). Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |