Woord: besjoechelen
|
besjoechelen , besjuchelen
, Foppen. Aj mîn besjuchelen wilt, dan moj ’t zeggen. Bron: Draaijer, W. (2e druk 1936), Woordenboekje van het Deventersch Dialect, Deventer: Kluwer. |
|
besjoechelen , besjoegeln , befoegeln , [werkwoord]
, 1 op een gemene manier bedriegen.; 2 (een meisje) verleiden , (Hogeland) Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
besjoechelen , besjoegele , besjaggele , werkwoord
, Bedotten, minderwaardige zaken voor goede afgeven. Mogelijk is het woord een dialectische variant van Bargoens besjoemelen, dat herleid wordt tot Duits-Bargoens beschummelen, met waarschijnlijk de oorspronkelijke betekenis van beschijten. Variant: Vgl. Fries bisjaggelje. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
besjoechelen , besjoegelen
, beetnemen Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
besjoechelen , besjoecheln
, bedriegen. Ik zal mien deur oe niet laotn besjoecheln. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
besjoechelen , besjoechele , werkwoord
, besjoechel, besjoechelde, besjoecheld , [O] besjoemelen, bedriegen Hij wou me besjoechele maor hij ha’ gêên kááñs Hij wilde me bedriegen, maar ik gaf hem geen kans Bron: Werkgroep Dialecten Hoeksche Waard (2006), Hoekschewaards woordenboek, Klaaswaal. |
|
besjoechelen , besjoechelen
, besjoemelen, bedriegen. Bron: Scholtmeijer, H. (2011), Veluws handwoordenboek, Almere. |