Woord: spreker
|
spreker , spreker , [zelfstandig naamwoord]
, ‘t Mout n (grode) spreker wezen, dij n swieger overtreft. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
spreker , sprekr , zelfstandig naamwoord, mannelijk
, t Is nen goon sprekr den’t nen zwiegr verbetrt, spreken is zilver, zwijgen is goud. Bron: Schönfeld Wichers, K.D. (1959), Woordenboek van het Rijssens dialect, herdruk 1996, z.pl. |
|
spreker , sjpraekert , mannelijk
, sjpraekesj , spreker. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
spreker , spreker , 0
, sprekers , spreker, prater Die man is gien beste spreker (Geb), Wij hebt vanovend een spreker (Wee) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
spreker , spreker , zelfstandig naamwoord
, de; iemand die spreekt, in meerdere bet.; een vremde spreker een kletsmajoor Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |
|
spreker , sprèkerd , sprèker , zelfstandig naamwoord
, spreker. Bron: Kraijer, M., H. Mulder, D. Visscher en Ph. Bloemhoff (2009), Op zien Zwols: Woordenboek van de Zwolse Taal, Kampen: IJsselacademie |
|
spreker , spraeker
, spraekers , spreker Bron: Arts, Jan (2015), Brónsgreun Bukske, Editie Veldes dialek, Velden. + |