Woord: mijn
|
mijn , mie’j , miin
, bezittelijk voornaamwoord 1e persoon enkelvoud. Met nadruk zegt men: miin! Bron: Ballot, A. (1870), Eigenaardigheden van het Twentsche dialect, uitgegeven in 1968, Hengelo. |
|
mijn , miende
, (de) mijne of (het) mijne, Gron. mienent. Bron: Molema, H. (1889), Proeve van een woordenboek der Drentsche volkstaal in de 19e eeuw, handschrift |
|
mijn , mienen , mumies
, ook: mumies, in: körte mienen moaken (of: speulen) met iets of iemand = er korte metten mee maken. Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
mijn , miender
, voor: mijne, in: hij is van miender grootte, older, enz. = hij is nagenoeg zoo groot, zoo oud als ik. Zie ook: dei, en dien. Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
mijn , mien
, (bezittelijk voornaamwoord) = mijn, mijne. Blijft onverbogen. – ik heb bericht kregen van mien neef, van mien zuster en ook van mien olders. Bron: Molema, H. (1895), Woordenboek der Groningsche Volkstaal in de 19e eeuw (handschrift met aanvullingen op gedrukte editie uit 1887) |
|
mijn , mijnes , bezittelijk voornaamwoord
, Uit mijn ’es, d.i. mijn des. Mijn, van mij. || Dat is mijnes niet; geef me die andere. – Evenzo elders in Holl. en in het Stad-Fri. Bron: Boekenoogen, G.J. (1897), De Zaanse Volkstaal. Deel II: Zaans Idioticon - Aanvullingen. Zaandijk (herdruk 1971) |
|
mijn , mijn , voornaamwoord
, 1) Bezitt.; met klemt. mijn, zonder klemt. me, evenals elders in de Holl. spreektaal (vgl. Tijdschr. 12, 170). – 2) Pers.; zie ik. Bron: Boekenoogen, G.J. (1897), De Zaanse Volkstaal. Deel II: Zaans Idioticon - Aanvullingen. Zaandijk (herdruk 1971) |
|
mijn , mien
, mijn (bez. vnm.). Bron: Ebbinge Wubben, C.H. (1907), ‘Staphorster Woordenlijst’, in: Driemaandelijkse Bladen 6, 61-94 |
|
mijn , mien
, mijn (kolenmijn). Mien make, een begin aan iets maken. Half gevônde mien, wanneer de eene iets vindt, verlangt de andere die er bij is, de helft. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
mijn , mien , bezittelijk voornaamwoord
, mijn. Bron: Daelen-Meuter, Jos. van (ca. 1937), Venloos waordebook, ongepubliceerd typoscript, Venlo. |
|
mijn , mien , [miñ] , bezittelijk voornaamwoord
, miene, mienen , mijn Bron: Jonker, L. & H.G. van Grol (z.j., ca 1940), Woordenboek dialect van Vriezenveen |
|
mijn , miine , vrouwelijk
, mijn Bron: Jonker, L. & H.G. van Grol (z.j., ca 1940), Woordenboek dialect van Vriezenveen |
|
mijn , mien , [voornaamwoord]
, mijn, bez. vnw. Mien vrede! = mijn hemel! Verbogen vorm in: hai is van miender joaren = even oud als ik. Ik kon mien laggen nait loaten. Doar haar ik mien oareghaid aan. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
mijn , mien , [zelfstandig naamwoord]
, de mijn. Mienwaarkers. Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
mijn , miene , [zelfstandig naamwoord]
, onderaardse gang. Ze zeggen dat ter n miene luip van ‘t Vismaart noa Spilsluzen. In de wal bij de Rozenstraat de Nadde Miene, bij de Leliestraat de Dreuge Miene; de eerste bestaat nog. , (Stad) Bron: K. Ter Laan (1952), Nieuw Groninger woordenboek, 2e druk (herdruk 1989), Groningen |
|
mijn , minn , bezittelijk voornaamwoord
, mannelijk: minnen, vrouwelijk, meervoud: Bron: Schönfeld Wichers, K.D. (1959), Woordenboek van het Rijssens dialect, herdruk 1996, z.pl. |
|
mijn , me , bezittelijk voornaamwoord
, vaak gebezigd i.p.v. m’n. | Wat is er me knecht? Weer benne me boeke? Me vader is niet thuis. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
mijn , m’n , persoonlijk voornaamwoord, bezittelijk voornaamwoord
, 1. Ongeaccentueerde vorm van mijn. 2. Ongeaccentueerde variant van mij. || Hai het ‘t m’n zien leiten.
Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
mijn , moin , persoonlijk voornaamwoord, bezittelijk voornaamwoord
, 1. Geaccentueerde vorm van mijn of van de/het mijne. | Dat is moin boek. Moin is veul mooier. 2. Geaccentueerde vorm van mij. | Hai gaf ’t an moin. Hai het moin niks vroegen. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
mijn , moines , zelfstandig naamwoord
, Het mijne, de mijne(n). | Dat is moines. Moines benne mooier as jouwes. Bron: Pannekeet, J. (1984), Westfries Woordenboek, Wormerveer |
|
mijn , mien , vrouwelijk
, miene , kolenmijn; eiermijn etc., zie ook: koel. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
mijn , mien
, mijn. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
mijn , dermiene
, de mijne. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
mijn , mient
, ’t mient, het mijne. Dat is ’t mient, dat is van mij. Dao höb ich ’t mient neit van: daar snap ik niets van. Zie ook: bekums. Bron: Schelberg, P.J.G. (1986), Woordenboek van het Sittards dialect, Amsterdam |
|
mijn , meen , meent
, ’t meen(t), het mijne. Bron: Crompvoets, H. en J. van Schijndel (1991), Mééls Woordeboe:k. Meijel: Medelo. |
|
mijn , mient
, mijne. Bron: Bos-Vlaskamp, G. e.a. (1994), Olster woorden, Olst. |
|
mijn , miende
, mijne. Bron: Werkgroep Dialekt van het Cultuur Historisch Genootschap Raalte (1995), Nieuw Sallands Woordenboek, Raalte |
|
mijn , mien , bezittelijk voornaamwoord
, van mij, mijn Daor muj ofblieven, dat is mien pette (Scho), Mien hond het van Turk (Die), Ik en mien vrouw gaot mörgen oet gaasten (Bor) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
mijn , mien , mijn , 0
, mienen , Ook mijn (Zuidwest-Drenthe, zuid, Zuidoost-Drents veengebied) = 1. kolenmijn Die dennen gaot allemaol naor de mienen (Eli) 2. mijn met explosieven Ze waren op een mien reden (Gie), Soldaoten hebben mienen legd (Eco), Hij waorschouwde ons dat er een mien lag (Row) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
mijn , mien , mienen , tussenwerpsel
, (Zuidwest-Drenthe). Ook mienen = uitroep bij verkoping Op verkopings röp de paander apmit: eenmaol, aandermaol, mien (Rui) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
mijn , mienend , miend, mient, mienen, miendet , bezittelijk voornaamwoord, predicatief
, Ook miend, mient, mienen (niet Kop van Drenthe, Veenkoloniën), miendet (Wes) = van mij Dat hoes is mienend, die koe dat is ok mienende en die kinder dat bint mienende ok (Sle), Dat boek, dat is miende (Bro), ...miente (Smi), Blief of, dat is mienen (Dwi), Ie drinkt mien borrel op, dat was miendet (Wes) Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum |
|
mijn , mèn , ming
, (munne, mingen) mijn. blèf af, dè’s van mèn!, blijf er van af, dat is van mij, in mènnen tijd waar dè wel anders, in mijn tijd was dat wel anders. dè’s van ming, dat is van mij. van ming dinge blijfde af, van mijn spullen moet je afblijven. Bron: Zegers, A. (1999), Het dialect van het land van Ravenstein, in het bijzonder van Uden en Zeeland, Uden. |
|
mijn , mien , persoonlijk voornaamwoord, bezittelijk voornaamwoord
, 1. (bezittelijk voornaamwoord) mijn; 2. (persoonlijk voornaamwoord) mij Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
mijn , miende , miente , bezittelijk voornaamwoord
, (zelfst. gebr. bez. vnw) van mij. Det is de miende ‘dat is de mijne’ Bron: Fien, A., Ph.C.G.M. Bloemhoff-de Bruijn en J. Gunnink (2000), Woordenboek van de Kamper Taal, Kampen |
|
mijn , mien
, mijn. Dât is mien huus. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
mijn , mienn , miende
, de mijne. Dât bint de mienn en die andern bint van oe. De mienn en de miende, dât mâk gien verschil. Loop oe koene nog in de weie, de miende hek op stal ezet. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
mijn , mienn
, mijnen. Hie wark in de mienn. Bron: Dialectwârkgroep Heerde/Waopmvelde (2004), Nieje Heerder Woordnboek, Heerde. |
|
mijn , ménne
, van mij , Is dieje jas van mén of van èùw, ik dôcht dé't de ménne was, anders kiik ik 'r néffe. Is die jas van mij of van jou, ik dacht dat het die van mij was, anders kijk ik niet goed. Bron: Hendriks, W. (2005), Nittersels Wóórdenbuukske. Dialect van de Acht Zaligheden, Almere |
|
mijn , munne
, mijn , Géij it de órre van munne kop. Jullie eten de oren van mijn hoofd. Wat kunnen jullie toch eten zeg. Bron: Hendriks, W. (2005), Nittersels Wóórdenbuukske. Dialect van de Acht Zaligheden, Almere |
|
mijn , mien , bezittelijk voornaamwoord
, mijn, van mij Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |
|
mijn , mien , zelfstandig naamwoord
, de; mijn Bron: Bloemhoff, H., J. Withaar, A. Bloemhoff en T. Bontekoe (2005), Stellingwarfs-Nederlands Verklarend Handwoordenboek (SNVH), Berkoop/Oldeberkoop: Stichting Stellingwarver Schrieversronte. |
|
mijn , mijns , persoonlijk voornaamwoord
, mijns inziens, volgens mij Das mijns te duur hoor! Dat is mij te duur Bron: Werkgroep Dialecten Hoeksche Waard (2006), Hoekschewaards woordenboek, Klaaswaal. |
|
mijn , m'nne , m'nne, m'n, myng, me, mié , bezittelijk voornaamwoord
, mijn , (bez. vnw); m'nne VB:: m'nne (miéne) maan; m'n (myng) VB:: m'n (myng) vroûw; me (mié) VB: me (mié) keend.; mich mij mich VB:: Dè book ês van mich. VB:: 't Ês mich get allewyl.; miche mij (van mij, met nadruk gezegd) vaan miche VB:: Nèi, dat ês neet vaan diche, dat ês vaan miche ! Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
mijn , myn , zelfstandig naamwoord, vrouwelijk
, myne , - , mijn , VB: Dy ién de myn wërkde verdeende good, meh 't wäor oongezoond wérk.; kolenmijn myn VB: Van Groéselt en Riékelt wërkde haos gèine ién de myn. Bron: Jaspars, G. en H. Fiévez (2006-2008), Woordenboek van het Gronsvelds, Gronsveld/Ryckholt |
|
mijn , mèìjn
, mij Bron: Bergh, N. van den, e.a. (2007), Um nie te vergeete. Schaijks dialectboekje, Schaijk. |
|
mijn , mèìjne , munne
, mijn Bron: Bergh, N. van den, e.a. (2007), Um nie te vergeete. Schaijks dialectboekje, Schaijk. |
|
mijn , mèèn , mènne
, mijn Bron: Peels-Mollen, J. met werkgroep Weerderheem in Valkenswaard (Ed.) (2007), M’n Moederstaol. Zôô gezeed, zôô geschreeve. Almere/Enschede: Van de Berg. |
|
mijn , mèèn
, "mij, mijn. “da’s van mèèn” "" dat is van mij”." Bron: Luysterburg, J. e.a. (2007), Dialecten in het Zuidkwartier. Hoogerheide, Ossendrecht, Putte, Woensdrecht, Heemkundekring Het Zuidkwartier. |
|
mijn , mien , bezittelijk voornaamwoord
, mijn. Dät is mien jässe. Bron: Kraijer, M., H. Mulder, D. Visscher en Ph. Bloemhoff (2009), Op zien Zwols: Woordenboek van de Zwolse Taal, Kampen: IJsselacademie |
|
mijn , miende , bezittelijk voornaamwoord, zelfstandig gebruikt
, de, het mijne. Dät is de miende. Bron: Kraijer, M., H. Mulder, D. Visscher en Ph. Bloemhoff (2009), Op zien Zwols: Woordenboek van de Zwolse Taal, Kampen: IJsselacademie |
|
mijn , mén
, mij, mijn , Dè boek is van mén. Dat boek is van mij. , Dè’s mén boek. Dat is mijn boek., Ik bén uit ménnen doewn. Ik ben uit mijn gewone doen. In ’t mên én ’t zên het mijne en het zijne Bron: Laat, G. de (2011), Zoo prôte wèij in Nuejne mi mekaâr, Nuenen |
|
mijn , mien , (mie~n), (mie~ne), (mie~nke) , vrouwelijk
, miene , mienke , 1. kolenmijn, eiermijn 2. (land)mijn , De miene höbbe vuuer Thoear väöl beteikendj. In eder dorp waas waal emes woea m’n de eier haer kós bringe vuuer de eiermien. Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
mijn , mien , (mie~n) , onzijdig
, het mijne , De moor steit op ’t mien. Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
mijn , mien , (mie~n), (mie~ne)
, miene , mijn , Mien bij een vrouwelijk en onzijdig zelfstandig naamwoord. Mien vrouw. Mien kindj. Miene bij een mannelijk zelfstandig naamwoord. Miene man. Det is t’r mien/miene: dat is mijn echtgenote/echtegenoot. Mienen hóndj en mien kat. Vuuer mien paart duis se det. Bron: Tonnaer, M. en Har Sniekers (eindred.), (2012), Thoears Woeardebook, Thorn |
|
mijn , mien , mien , bezittelijk voornaamwoord
, mie, miene , mijn (bezitt. vnw.); mie(n) broor – mijn broer; mie(n) zöster – mijn zus; miene mins – mijn man; det is ter mien – dat is die van mij Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
mijn , mien , zelfstandig naamwoord
, miene , mienke , (land)mijn Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
mijn , mien , zelfstandig naamwoord
, miene , mienke , kolenmijn ook koel Bron: Janssen, L. (2013), Limburgs Woordenboek Heels-Nederlands, Heel. |
|
mijn , mien , voornaamwoord
, mijn Bron: Feijen, Jan (2013), Zoeë Kalle Vae - Weertlands woordenboek, Weerd. |
|
mijn , mien , zelfstandig naamwoord, vrouwelijk
, miêne , mienke , mijn (explosief), mijn (kolen-) Bron: Feijen, Jan (2013), Zoeë Kalle Vae - Weertlands woordenboek, Weerd. |
|
mijn , mèèn , mèn , zelfstandig naamwoord
, mijn, m'n, het mijne; Cees Robben – Wek naa vort ’t mèèn noem (19701023) Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |
|
mijn , mèn , mèèn , bezittelijk voornaamwoord
, mijn, m'n; Cees Robben – van mèn kiep... (19540417)Henk van Rijen - de mèn; de mènne - mijn vrouw; mijn man; WBD III.2.2:88 'de mijne' = echtgenoot; Dirk Boutkan (1996) - (blz. 59) mene tön, menen ooverbuurman, menen ond, menen buurman; A.A. Weijnen; Onderzoek dialectgrenzen in Noord-Brabant (1937) - vormen met 'n' (krt.43)+(blz. 122); ANTW. MIJN, te St-Antonius ook 'men' (heldere e). Dat is mennen boek. zie mene Bron: Sterenborg, W. en E. Schilders (2014), Woordenboek van de Tilburgse Taal (WTT), Tilburg: Stichting Cultureel Brabant |
|
mijn , mie~n
, kolenmijn Bron: Arts, Jan (2015), Brónsgreun Bukske, Editie Veldes dialek, Velden. + |